میركریمی: «به همین سادگی» درباره تنهایی است .
كارگردان فیلم «به همین سادگی» فیلم خود را راجع به «تنهایی» دانست و گفت: فیلم اصولاً راجع به تنهایی است و می‌توان این شرایط را برای یك مرد هم در نظر گرفت، آنچنان كه مرد قصه هم مثل زن قصه، آدم تنها و و یك قربانی است و شرایط خودش را دارد.
به گزارش فارس، نشست پرسش و پاسخ فیلم «به همین سادگی» با حضور رضا میركریمی كارگردان، هنگامه قاضیانی(بازیگر)، شادمهر راستین (فیلمنامه نویس) و محمدآلاپوش(فیلمبردار) عصر امروز (جمعه 19 بهمن) در سینمای رسانه‌های گروهی (صحرا) برگزار شد.
بنا بر این گزارش، رضا میركریمی درباره تغییر شیوه كارگردانی‌اش در فیلم «به همین سادگی» گفت: بعد از فیلم «خیلی دور خیلی نزدیك» توقعی كه شاید از طرف مخاطبان سینماروی حرفه‌ای و حتی عام از من می‌رفت، ادامه دادن همان شیوه و سبك بود به‌طوری كه بتوانم آن شیوه را به شكل بهتر و با كار جدیدی انجام دهم.
وی گفت: قرار بود ابتدا قصه‌ای را كار كنم كه اساس محكم و خوبی داشت و تصور می‌شد از عهده‌اش برمی‌آیم ولی واقعیتش برای خودم تجربه جدیدی به همراه نداشت و به تجربیات من چیزی اضافه نمی‌كرد. به همین دلیل من به آن علاقه‌ای نداشتم.
كارگردان «به همین سادگی» گفت: در عین حال كه توقع خاص مخاطب قابل اعتنا است، نباید فراموش كرد كه یك كارگردان فرصت زیادی برای تجربه ندارد و به همین خاطر، ترجیح دادم كاری كنم كه ریسك بالایی دارد.
وی گفت: هنگامه قاضیانی، یك هدیه به سینمای ایران است و امیدوارم شاهد تداوم حضورش در سینمای ایران باشیم.
محمد آلادپوش مدیر فیلمبرداری این پروژه نیز در ادامه گفت: به هر حال قصه فیلم شخصیت‌محور بود و پلان‌ها باید در اندازه مدیوم‌شات و با كانون داخلی انجام می‌شد و چون در لوكیشن كار می‌كردیم، امكان نورپردازی در همین حد بود. فضا در فیلمبرداری این كار مهم بود و در بسیاری از پلان‌ها، از لنز بسته استفاده می‌كردیم كه موقعیت شخصیت را در فضا ببینیم.
شادمهر راستین در پاسخ به این سؤال كه تا چه حد از كتاب «چرا‌غ‌ها را من خاموش می‌كنم» بهره‌برداری كرده است، گفت: از ابتدا قرار ما این بود از قصه‌هایی استفاده كنیم كه آپارتمانی هستند و فضای زنانه‌ای را نشان می‌دهند كه قصه خانم پیرزاد هم، از جمله این داستان‌ها بود.
وی ادامه داد: با چند نفر از كسانی كه اسامی‌شان در تیتراژ آمد، همكاری كرد‌ه‌ایم، ایده كلی به آنها گفته شد، خطوط اصلی مشخص شد و آنها داستان‌های 30 صفحه‌ای برای ما نوشتند كه هرچند به‌طور مشخص مورد استفاده ما قرار نگرفت، اما با ادبیات زنانه نزدیك‌تر شدیم.
به گزارش فارس، هنگامه قاضیانی نیز در این نشست، درباره پیشینه هنری خود گفت: من فارغ‌التحصیل كارشناسی ارشد فلسفه غرب از سانفراسیسكو هستم كه بعد 6 سال به ایران برگشته‌ام و غرب‌زده هم نیستم. اولین تجربه من در فیلم «سایه روشن» ساخته حسن هدایت بود كه در آن كار اولین معجزه‌ای از طرف خدا به من اعطا شد كه آن بازی در مقابل عزت‌‌الله انتظامی بود.
وی ادامه داد: آقای انتظامی گفتند كه اگر واقعاً به بازیگری علاقمند هستم، كارم را در تئاتر دنبال كنم ولی اگر به دنبال شهرت هستم سینما را ادامه بدهم. چون آقای اتنظامی پیشینه محترمی داشتند و از كودكی به كارهای ایشان علاقمند بودم، تئاتر را به طور جدی با گروه‌های موفق و به طور پیوسته در تئاترشهر شروع كردم و سینما را كنار گذاشتم و به‌خاطر اینكه از مدیوم سینما دور نباشم بازی در كارهای كوتاه سینمایی را با بچه‌های دانشجو را ادامه دادم.
قاضیانی درباره لهجه آذری‌اش در فیلم «به همین سادگی» گفت: هیچ آشنایی با فرهنگ آذری نداشتم و زمانی كه برای تست نقش «طاهره» رفتم تنها بازیگری بودم كه گفتم هرگز راجع به درآوردن لهجه تركی‌ام، قولی نمی‌دهم و راستش اصلا نمی‌دانستم كه می‌توانم این لهجه را بگیرم یا نه!؟
وی در ادامه افزود: حدود یك ماه در قرنطینه بودم و نباید از ساعت 2 تا 7 بعدازظهر با كسی فارسی صحبت می‌كردم. در این راستا، از مشاوره كسی هم استفاده می‌كردم اما تنها چیزی كه خیلی به من كمك كرد، گوش كردن زیاد زبان آذری همچون موسیقی آذری بود.
این بازیگر درباره قطعه‌ای كه در فیلم آواز آذری خوانده می‌شد، گفت: من دوره موسیقی ندیده‌ام ولی در چند تیتراژ همخوانی كرده بودم، همچنین به آوای موسیقی تركی گوش می‌دادم و ساعت‌های زیادی به زبان تركی صحبت می‌كردم.
رضا میركریمی درباره محتوای «به همین سادگی» و زنانه بودن آن گفت: به نظر من خانواده بنیاد جامعه است و آمارهای تكان‌دهنده‌ای كه از نابسامانی و مسائلی كه گریبانگیر جامعه است، از سلول بنیادی و خلاء و فاصله اعضای خانواده شكل می‌گیرد.
وی ادامه داد: قطعاً هدف ما بررسی این شكاف بود ولی اصولاً بی‌اعتنایی و غفلت عامل مهمی بود كه در كلان‌شهرها بار فشار و شرایطش را روی جامعه‌و اعضایش تحمیل می‌كند.
میركریمی همچنین گفت: این اتفاق در جوامع كوچك‌تر كمتر رخ می‌دهد و افراد مسئول رفتار خودشان هستند، ولی در جوامع بزرگتر جامعه خودش را به افراد تحمیل می‌كند در جوامع نامتوازن و غیرهدف‌مند و بی‌برنامه انسان‌های قربانی شرایطی هستند كه در آن گرفتار آمده‌اند. من معتقدم وظیفه آنها را نباید نادیده گرفت ولی شرایط آنها را باید چاره‌جویی كرد.